نوجوان و اوقات فراغت

اوقات فراغت همیشه یکی از مسایلی بود که بحث های زیادی در مورد آن وجود داشته است. اوقات فراغت نوجوانان یکی از دغدغه های پدر و مادران بوده است . با شروع فصل تابستان این دغدغه به اوج خودش می رسد.

بنظرم در این رابطه پدر و مادران به سه گروه تقسیم می شوند.

گروه اول : این والدین معمولا نگران تلف شدن وقت فرزند نوجوان خود هستند و به عناوین مختلف سعی می کنند از هدر رفتن وقت نوجوان جلوگیری کنند. برای مثال برای فرزند خود کلاس های آموزشی زیادی تدارک می بینند. متاسفانه بدون در نظر گرفتن علایق نوجوان این کار را انجام می دهند. تجربه نشان داده هرچه میزان کمال گرایی والدین بیشتر است به همان میزان فشار بر نوجوان برای اینگونه کلاس ها هم بیشتر می شود. متاسفانه این کار به عزت نفس نوجوان آسیب وارد می کند و سبب بی انگیزه شدن نوجوان می شود.

گروه دوم :  پدر و مادرانی که  می کوشند با تهیه و تدارک  سفر برای خانواده  به همراه نوجوان یا برنامه های تفریحی دیگر به نوعی اوقات فراغت نوجوان را پر کنند. این گونه والدین نمی توانند تمام اوقات فراغت نوجوان را پر کنند. علاوه بر این مانع برنامه ریزی خود نوجوان برای اوقات فراغت می شوند.

گروه سوم :  والدینی که کاری با اوقات فراغت نوجوان ندارند. او را به حال خود رها می کنند. البته این گونه از والدین معمولا مشکلات دیگری هم دارند و خانواده های از هم گسیخته ای دارند. روی صحبت من با دو دسته اول است. چرا که خانواده از هم گسیخته ابتدا می بایست مشکلات حیاتی تر خود را حل کنند.

در مورد والدین گروه های اول و دوم می توانم بگویم اشکال کار آنان این است که آن ها معمولا با برنامه ریزی خود به تنهایی و بدون در نظر گرفتن نیازها و علایق نوجوان فرصت مسئولیت پذیری و استقلال نوجوان را از او می گیرند.

فصل تابستان بخاطر فراوانی اوقات فراغت فرصت بسیار خوبی است برای پدر و مادر که با برگزاری نشست های خانوادگی فضایی از همدلی ،همفکری صمیمیت و گفت و شنود بوجود آورند. با نوجوان در مورد تصمیم او برای گذراندن اوقات فراغت گفتگو کنند. پیشنهاد های خود را به نوجوان ارائه نمایند. نوجوان را برای برنامه ریزی در این مورد یاری کنند و مسئولیت تصمیمات در این مورد را به او بسپارند.

مصطفی جعفریان

مشاور مرکز پایش